Και οι 7 ήταν υπέροχοι...

Αυτοί είναι οι 7 διακοσμητές του 20ου αιώνα που σύμφωνα με το περιοδικό Vogue όλοι θα έπρεπε να γνωρίζουμε....

Σίγουρα έχεις εντυπωσιαστεί από τους άψογα σχεδιασμένους χώρους της Kelly Wearstler ή της Estee Stanley. Και πιθανόν, όταν συζητάς με τους κολλητούς σου για τους αγαπημένους σου σχεδιαστές έχεις αναφέρει χωρίς καμία αμφιβολία τα ονόματα του Miles Redd ή της Mary McDonald. Ωστόσο, γνωρίζεις ποιοι στάθηκαν πηγή έμπνευσης για όλους τους παραπάνω καθώς και για πολλούς άλλους σύγχρονους σχεδιαστές; Οι 7 παρακάτω σχεδιαστές θεωρούνται ως οι πιο σημαντικοί δάσκαλοι του 20ου αιώνα ενώ ταυτόχρονα μπορούν να χαρακτηριστούν ως ιδρυτές της διακόσμησης ως επάγγελμα.

1_Elsie de Wolfe

Γνωστή ως η πρώτη Αμερικανίδα διακοσμήτρια. Η de Wolfe κατείχε ένα τρόπο ζωής τόσο λαμπερό όπως και το decor της. Γεννήθηκε στη Ν. Υόρκη το 1865. Σπούδασε στη Σκωτία ενώ στη συνέχεια έλαβε μια θέση στην αυλή της βασίλισσας Βικτορίας. Σύντομα, όμως επέστρεψε στις Η.Π.Α. και εργάστηκε ως επαγγελματίας ηθοποιός. Γύρω στο 1887, η de Wolfe συγκατοικούσε με την επιτυχημένη ατζέντη συγγραφέων Elisabeth "Bessie" Marbury. Αργότερα, στα 61 της χρόνια, "κατέκτησε" τον τίτλο της Κυρίας αφού παντρεύτηκε τον Άγγλο διπλωμάτη Sir Charles Mendl.

Από νωρίς η de Wolfe ξεχώρισε, όχι τόσο για το υποκριτικό της ταλέντο όσο για το στιλ της. Ανακαίνισε με μεγάλη επιτυχία το σπίτι στο Irving Place που μοιράζονταν με την Marbury. Απέφυγε να υιοθετήσει τη βικτωριανή τάση που επικρατούσε την συγκεκριμένη περίοδο και προσπάθησε να εφαρμόσει ένα ύφος πιο απλουστευμένο και φιλόξενο. Αυτή η δουλειά την οδήγησε στο να αναλάβει να διακοσμήσει το Colony Club (κοινωνικό μέρος συγκέντρωσης που απευθύνονταν μόνο στις ευκατάστατες γυναίκες, όπως Whitney, Morgan, Harriman, και Astor). Η Wolfe χάραξε το δικό της δρόμο στο χώρο της διακόσμησης και πολύ σύντομα αναδείχθηκε ως η πιο γνωστή διακοσμήτρια της εποχής, παρέχοντας επαγγελματικές κάρτες με το δικό της οικόσημο.

Σπίτι στο Irving Place, σήμερα. Εσωτερικό 1896. Πριν. Εσωτερικό 1898. Μετά.

Colony Club

Έντονη χρήση του καθρέφτη

2_Jean-Michel Frank

Οι καλλιτέχνες πάντα εμπνέονται από το κόσμο γύρω τους. Το 1930 στο Παρίσι ο Jean-Michel Frank θεωρήθηκε ο διασημότερος διακοσμητής της εποχής. Στις δουλειές του χρησιμοποιούσε έργα του Picasso και του Braques για να στολίζει τους τοίχους. Ο κύκλος του περιλάμβανε μια ποικιλία ατόμων ξεκινώντας από Παριζιάνους καλλιτέχνες, όπως τον Man Ray μέχρι την οικογένεια Rockefellers.

Για τους παραπάνω λόγους είναι δύσκολο να προσδιοριστεί το στιλ αλλά και η πηγή έμπνευσής του. Ωστόσο, ο χαρακτηρισμός που του έχει αποδοθεί ήταν του μινιμαλιστή με χαρακτηριστικό έργο το τραπέζι Parsons. Ορισμένες φορές, όμως, οι υπερβολές ήταν αναπόφευκτες αλλά πάντα έδιναν στο έργο του ένα διαφορετικό τόνο και μια ευχάριστη πολυπλοκότητα. Τα σχήματα των επίπλων που σχεδίαζε ήταν διακριτικά και καθαρά σε αντίθεση με τα ακριβά υλικά, τα οποία τραβούσαν την προσοχή λόγω της πολυτέλειάς τους. Πολλά από τα έπιπλα που σχεδίασε ήταν για λογαριασμό του οίκου Hermès. Αγαπημένο χρώμα του Frank ήταν το λευκό, το οποίο κατείχε πρωταγωνιστικό ρόλο.

Το 1940, ο Jean-Michel Frank λόγω της εβραϊκής του καταγωγής (ήταν ξάδελφος της γνωστής Anne Frank, "Το ημερολόγιο της Anne Frank") αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Παρίσι και να ταξιδέψει στη Ν. Αμερική. Δυστυχώς, το 1941, τερμάτισε τη ζωή του πηδώντας από ένα κτίριο στο Μανχάταν σε ηλικία μόλις 46 ετών. Παρά το δυσάρεστο αυτό γεγονός, τα έργα του κατέχουν μια εξέχουσα θέση σε διάφορα μουσεία και επιπλέον, έως σήμερα διατίθενται προς πώληση αντίγραφα από τα έπιπλα που σχεδίασε για τον οίκο Hermès.

Οικία του Nelson A. Rockefeller. Εσωτερικό, Ν. Υόρκη, μέσα δεκαετίας 1930.

Αριστερά: Καρέκλα sheepskin club.

Δεξιά: Τραπέζι Parsons.

3_ Albert Hadley

Ο συνδυασμός της λειτουργικότητας με την καλαισθησία αποτελεί ένα δύσκολο έργο για κάθε σχεδιαστή, αλλά όχι για τον Albert Hadley, ο οποίος θεωρήθηκε ο "καθοδηγητής" των Αμερικανών διακοσμητών. Ο Hadley απεβίωσε σε ηλικία 91 ετών το 2012. Στη λίστα των πελατών του άνηκαν πρόσωπα της υψηλής κοινωνίας, όπως η οικογένεια Rockefeller, Astor, Getty, και Mellon. Παρά την ευρεία φήμη του, ο Hadley ήταν αρκετά ταπεινός σε σημείο να αναφέρει το 2004 στο περιοδικό New York Time ότι: "Σημασία δεν έχουν τα ονόματα. Σημασία έχει να ικανοποιήσεις και τις απαιτήσεις του πιο απλού ανθρώπου. Η πολυτέλεια είναι ναι μεν μέρος αυτού αλλά δεν αποτελεί την ουσία. Ο σχεδιασμός απαιτεί πειθαρχία και επίγνωση της πραγματικότητας όχι φαντασία πέρα από την πραγματικότητα".

Ο Hadley γεννήθηκε στο Τενεσί. Έγινε γνωστός εξαιτίας του μοντέρνου του στιλ, το οποίο εμπεριείχε μια μίξη διαφορετικών σχεδιαστικών στιλ που χρησιμοποιούσε πάντα με ισορροπία. Αυτή ήταν άλλωστε η βασική του αρχή: "Ποτέ λιγότερο, ποτέ περισσότερο".

Το 1962 ο Hadley συνεργάστηκε με την εξίσου διάσημη Sister Parish. Μαζί ανέλαβαν να διακοσμήσουν πολλούς χώρους που άνηκαν σε άτομα της υψηλής κοινωνίας. Η πιο γνωστή δουλειά τους είναι η ανακαίνιση του Λευκού Οίκου κατά την προεδρία Kennedy, καθώς και πολλές από τις οικίες της οικογένειας.

Οικία του Albert Hadley στη Ν. Υόρκη. Βιβλιοθήκη της Brooke Astor. Οικία στο New Jersey.

4_Sister Parish

Η Dorothy May Kinnicutt ή ευρέως γνωστή Sister Parish (Sister: παιδικό ψευδώνυμο που επικράτησε), γεννήθηκε το 1910 στο Νιου Τζέρσι. Κατάγονταν από εύπορη οικογένεια -εκτός από την οικία στο Νιου Τζέρσι, είχαν στο Μανχάταν, στο Μέιν, και στο Παρίσι. Φοίτησε στο σχολείο Chapin στο Μανχάταν, ενώ το 1930 παντρεύτηκε τον εξίσου ευκατάστατο Henry Parish.

Το 1929, την περίοδο που συναίβει το περίφημο κραχ της Wall Street, η περιουσία του συζύγου αλλά και του πατέρα της υπέστησαν μεγάλα χτυπήματα. Ωστόσο, το γεγονός αυτό δεν εμπόδισε την ίδια να ξεκινήσει την καριέρα της ανοίγοντας το δικό της γραφείο στο Far Hill του Νιου Τζέρσι. Το ύφος που ακολούθησε ήταν τελείως διαφορετικό από το συνηθισμένο παλιομοδίτικο με τα βαριά, σκουρόχρωμα έπιπλα που επικρατούσαν μέχρι τότε. Η Sister Parish προτίμησε υφάσματα με λεπτές λωρίδες ή εμπριμέ (chintz), χαλιά και μεγάλες, αναπαυτικές πολυθρόνες. Μέχρι το 1960, κατάφερε να καθιερώσει μέσα από τις δουλειές της ένα νέο στιλ, το γνωστό country.

Φυσικά, το στιλ προσαρμόζονταν στις επιθυμίες του κάθε πελάτη, για παράδειγμα, για τη Brooke Astor, ο σχεδιασμός στηρίχτηκε στο ρομαντισμό, την κομψότητα και τη ζεστασιά. Παρόλα αυτά, ο τρόπος με τον οποίο εργάζονταν ήταν ακριβής και αυστηρός.

Όσο αναφορά τη συνεργασία της με τον Albert Hadley κράτησε παραπάνω από 30 χρόνια -μέχρι το θάνατό της το 1994 σε ηλικία 84 ετών- και θεωρείται η πιο επιτυχημένη επαγγελματική συνεργασία στον κόσμο του design.

Yellow Oval Room, 1960. Εξοχικό στο Mane.

5_ Dorothy Draper

Έντονη πολυχρωμία, κομψότητα, χαρά και γεμάτο ζωή. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του "Draper touch". Εάν, λοιπόν αισθανθείς κάποια στιγμή φόβο από το κόσμο της διακόσμησης το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να διαβάσεις το βιβλίο της Dorothy Draper (1939), "Decorating Is Fun!".

"Σχεδόν όλοι πιστεύουν ότι υπάρχει κάτι βαθύ και μυστηριώδες σχετικά με την εσωτερική διακόσμηση ή ότι πρέπει να γνωρίζεις κάθε είδους περίπλοκες λεπτομέρειες σχετικά με τις περιόδους πριν αρχίσεις. Λοιπόν, δεν χρειάζεται. Η διακόσμηση είναι απλά διασκέδαση".

Η Draper -ξαδέλφη της Sister Parish- ήταν αυτή που ίδρυσε την πρώτη επίσημη επιχείρηση εσωτερικού σχεδιασμού, Architectural Clearing House, το 1925. Η Draper επέκτεινε το μοντέρνο μπαρόκ στιλ σε πολλά δημόσια κτίρια, όπως στην καφετέρια του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης της Ν. Υόρκης, στα ξενοδοχεία Fairmont και Mark Hopkins του Σαν Φρανσίσκο, καθώς και στον ολικό επανασχεδιασμό του Greenbrier στη Δυτική Βιρτζίνια. Σε ορισμένα δωμάτια, η χρωματική παλέτα περιορίζονταν στο κλασικό μαύρο και λευκό, ενώ σε άλλα κυριαρχούσαν χρώματα όπως το ροζ, το πράσινο, το τυρκουάζ και το πορτοκαλί.

Ο προστατευόμενος της Draper είχε αναφέρει χαρακτηριστικά: "Η Dorothy Draper ήταν στο χώρο της διακόσμησης ότι ήταν η Chanel στο χώρο της μόδας".

Εσωτερικό του Greenbrier. Η καφετέρια από το ξενοδοχείο Carlyle, 1937. Το lobby από το ξενοδοχείο Mark Hopkins.

6_ David Hicks

Ο David Nightingale Hicks, γεννήθηκε στο Έσεξ, της Αγγλίας το 1929. Αποφοίτησε από το Central College of Art. Αρχικά, ο Hicks σχεδίαζε κουτιά δημητριακών για το διαφημιστικό πρακτορείο του J. Walter Thompson. Την καριέρα του ως διακοσμητής τη ξεκίνησε, όταν δημοσίευσε ένα άρθρο σε ένα περιοδικό με θέμα την ολική ανακαίνιση της οικίας της μητέρας του στο Λονδίνο.

Ο Hicks απαρνήθηκε το συντηρητικό στιλ που χαρακτήριζε τα παλιά αγγλικά σπίτια και στράφηκε σε μια μοντέρνα προσέγγιση. Έγινε ειδικός στη μίξη χρωμάτων, μοτίβων, επίπλων διαφορετικής εποχής, καθώς και στο συνδυασμό διάφορων αντικειμένων που οποιοσδήποτε άλλος θα θεωρούσε αταίριαστα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το σαλόνι με μοβ tweed τοίχους και Βικτωριανά έπιπλα από δέρμα σε χρώμα ματζέντα, το οποίο σχεδίασε για τη διάσημη Αμερικανή επιχειρηματία καλλυντικών Helena Rubenstein.

Αυτό το φρέσκο στιλ έσπασε τα αγγλικά σχεδιαστικά στερεότυπα ενώ καθιέρωσε τον Hicks ως τον πιο αγαπημένο στο χώρο της διακόσμησης την περίοδο του 1960. Μερικές από τις πιο εντυπωσιακές δουλειές που είχε αναλάβει ήταν ο σχεδιασμός δωματίων για το νεαρό πρίγκηπα Charles και την πριγκίπισσα Anne (οι οποίοι παρακολούθησαν το γάμο του Hicks με την Κυρία Pamela Mountbatten, το 1960, μαζί με τους γονείς τους, βασίλισσα Ελισάβετ και πρίγκηπα Φίλιππο), το νυχτερινό κέντρο στο κρουαζιερόπλοιο QE2 και ένα γιοτ για το βασιλιά Fahd της Σαουδικής Αραβίας. Μέχρι τη δεκαετία 1970, η εταιρία του Hicks παρήγαγε ταπετσαρίες, υφάσματα και λευκά είδη για τα πολυάριθμα γραφεία και μαγαζιά σε οχτώ χώρες.

Ο Hicks διατήρησε το έξυπνο και εκλεκτικό ύφος του μέχρι το τέλος της ζωής του, το 1998. Παρόλα αυτά, ο Hicks ακόμη ζει μέσα από τις κόρες του, το μοντέλο Edwina Brudenell και τη σχεδιάστρια India Hicks, καθώς και το γιο του, αρχιτέκτονα Ashley.

Εσωτερικό κατοικίας. Το σαλόνι της Helena Rubenstein. Υπνοδωμάτιο.

7_Billy Baldwin

Μην αναφέρετε τον Billy Baldwin ως "σχεδιαστή εσωτερικών χώρων". Ήταν μια ταμπέλα που την απεχθάνονταν. Προτιμούσε τον τίτλο του διακοσμητή παρόλο που η ολοκληρωμένη του σχεδιαστική προσέγγιση υπερέβαινε κατά πολύ το ρόλο αυτό (δηλαδή του διακοσμητή). Η άνεση και η ποιότητα ήταν τα κορυφαία δόγματα του Baldwin, συγχρόνως, όμως θεωρούσε ότι "τα σωστά θεμέλια" ήταν η βασική προτεραιότητα. Ο ίδιος είχε αναφέρει: "Πάντα πίστευα ότι η αρχιτεκτονική είναι πιο σημαντική από τη διακόσμηση. Η κλίμακα και η αναλογία προσφέρουν αιώνια ικανοποίηση που δεν μπορούν να συγκριθούν με απλά στολίδια".

Τη λογική αυτή είχε αναδείξει και μέσα από τις δουλειές του. Είτε επρόκειτο για την ανακαίνιση του διαμερίσματος του Cole Porter, το Waldorf Towers, είτε για την οικία της Jackie στο ελληνικό νησί Σκορπιό ή για το σαλόνι της Diana Vreeland στην οδό Park Avenue, η κλίμακα και η αναλογία παρέμεναν πάντα κορυφαίες προτεραιότητες.

Το 1974, ο Baldwin κατέκτησε τον τίτλο του πιο καλοντυμένου διεθνώς. Όπως τα άριστα προσαρμοσμένα κοστούμια του έτσι και οι σχεδιασμένοι χώροι του ήταν άψογοι και πρωτοποριακοί. Ενώ πολλοί σημαντικοί σχεδιαστές της εποχής επέμεναν στο να απορρίπτουν τα πάντα από την ήδη υπάρχουσα κατάσταση ενός έργου, ο Baldwin εργαζόταν με κομμάτια που υπήρχαν μέσα στο χώρο των πελατών του. Επιπλέον, έπιπλα επενδυμένα μέχρι το πάτωμα, τα σκούρα έντονα χρώματα στους τοίχους καθώς και οι μεγάλες βιβλιοθήκες είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά που ανέδειξαν τον Baldwin και εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι σήμερα. Όσο αναφορά το βιβλίο του, "Billy Baldwin. Decorates", το οποίο εκδόθηκε το 1972, θεωρείται must αφού αποτελεί έναν έμπιστο οδηγό για πρακτικές συμβουλές πάνω στη διακόσμηση.